COOPI

Hace años creé este personaje como insignia para una campaña escolar de la actual Consellería de Traballo. Se trata de Coopi, un ser cooperativista, con cinco seres en uno. Tras pasar por un cómic, dio el salto a la red (véase aquí), y después, gracias a las sabias manos de Virginia y Tomás, de Algarabía Animación, pasó a la animación en plastilina, en un spot publicitario que se emitió en la RTVG y que podéis ver aquí debajo.

Some years ago I created a character, Coopi, as the symbol of a campaign, lead by Xunta de Galicia (Regional administration). It was a cooperative being, a group of five within one. After being part of a comic story, it flew to the internet, and then, thanks to Algarabía Animación (and their wise hands and camera), it became a plasticine character, and also part of a publicity spot for TV (you can wath it below)

Bocetos rápidos - Quick sketches

Siempre me ha atraído el dibujo rápido, espontáneo, ése que no puedes dejar de hacer cuando tienes una idea, o un impulso. Es el caso de estos dos, que hice con simple bolígrafo. Me estoy planteando ilustrar un libro así, a golpe de BIC (ganaría en frescura?¿?).

I've always felt attraction to quick spontaneous drafts, those you cannot help making when the idea comes to your mind. It's the case of these two, which I drew with a simple pen. I'm really thinking of illustrating a book this way (would it gain spontaneity??)

O monstro dos Ancares

Aquí podemos ver unha ilustración do libro "O monstro dos Ancares", de Galaxia. O autor do texto é Toño Núñez, naviego de pro (de Navia de Suarna, Os Ancares). E eu estiven catro anos dando clase alí. Desa amizade saiu este libro (e outros). Un día díxome que esta ilustración lle gustaba especialmente, Así que, vai por ti, mestre.
Here we can see an illustration from the book "The moster of Os Ancares", edited by Galaxia. The author of the text is Toño Núñez, from Navia de Suarna (Os Ancares - Lugo - Spain). And I was teaching there for four years. From that friendship there came this book (and some others). One day he told me he especially liked this illustration. So this is for you, my dear friend.

Desayunando - Breakfast

Luisiño desayuna con sus padres y su perro. El ambiente, muy tecnológico. Más que el de su alter ego AX-B10. La obra, "El niño que tenía miedo de los robots / El robot que tenía miedo de los niños", que escribió Miguel Vázquez Freire.

Lusiño has breakfast with his parents and his dog. The atmosphere is very technological, even more than his alter ego's, AX-B10. The book is "El niño que tenía miedo de los robots / El robot que tenía miedo de los niños", written by Miguel Vázquez Freire.

Ilustrando unha ilustración - Illustrating an illustration

Hai un ano (máis ou menos) a AGPI propuxo que os debuxantes fixesemos unha ilustración, e que despois un escritor "ilustrase" a nosa imaxe cun texto. Vamos, ao revés que de costume. Todos descubrimos que non era nin tan raro, nin moito menos ilóxico. Saíron cousas fabulosas. No meu caso fíxeno co meu amigo Miguel Vázquez Freire, con quen despois me embarquei nuns cantos proxectos. Aquí reproduzo o texto:

MAMÁ LOBA E OS TRES LOBIÑOS

Hai moito, moito tempo, cando as andoriñas aínda non aprenderan a facer os seus niños nas antenas parabólicas, había unha Mamá Loba que tiña tres fillos. Todos os días, antes de marchar a traballar, Mamá Loba dáballes as mesmas instrucións: “Ata que eu regrese, non quero que abrades a porta a ninguén. Sobre todo, debedes ter moito coidado... con quen?” “Co home!”, dixeron os tres lobiños con cara de susto. “Co home, así é, porque é o animal máis astuto e que peor quere aos animais e, de entre todos, aos que menos quere é...” “Aos lobos”, dixeron os lobiños coa mesma cara de susto.

Este era o conto que Mamá Loba contaba aos seus tres filliños. Cada noite, eles non querían durmir se non llelo contaba.

Cando a nai regresou de traballar e atopou a porta da casa aberta, soubo que algo malo, malísimo, viña de pasar. “Ai!, que o home matou aos meus tres filliños. Ai, meu Lobiño maior! Ai, meu Lobiño mediano! Ai, meu Lobiño menor!”

“Mamá, mamá, estou na caixa do reloxo!”

A nai abrazou, entre choros, ao seu filliño e, sen deixar de chorar, díxolle así: “Aprende, meu fillo, que nunca, nunca, nunca, debes desobedecer á túa nai.”

E coloriño colorado, este conto está acabado, e todos os lobos meten o fociño debaixo do rabo.

Cando Mamá Loba rematou de ler o conto, Lobiño pequeno e Lobiño mediano xa estaban durmidos. Pero Lobiño maior non daba collido o sono.

- Ai, mamá, ¿e se vén o home e nos mata coa escopeta?

- Non, meu Lobiño, non. Iso só pasaba no tempo de antes, que agora todos os homes son ecoloxistas e xa non queren mal aos lobos.

E así foi como Lobiño maior ficou tranquilo e moi pronto tamén el quedou durmido.

- Papá, ¿é verdade que todos os homes son xa ecoloxistas?, preguntou o neno a seu pai.

- Non, meu fillo, non. Polo de agora iso só ocorre nos contos.

E o neno tardou aínda bastante tempo en coller o sono...


MIGUEL VÁZQUEZ FREIRE

A year ago (more or less) the AGPI suggested an exhibition in which each illustrator would draw an image that then a writer would "illustrate" with a text. That is, the opposite to what we usually do. And we all found out it was not so strange, nor illogical. There came out excellent works. In my case, I did it with my friend Miguel Vázquez Freire, with whom I later got on board many other projects. Above these lines is the text. The original version is in Galician, and of course I don't dare translate it!!!! (Miguel would kill me)

Luisiño en el baño - Luisiño in the toilet

De nuevo dos fragmentos del proceso: el inicial y el final.

Again two fragments of the process: the first and last.